Chapter 13

Po tamtej nocy wszyscy byliśmy chorzy. No, prawie wszyscy. Nie wiem, jakim cudem, ale Henderson czuł się znakomicie. Dlatego teraz chodził od pokoju do pokoju i nam pomagał, a przy okazji się z nas nabijał.

- Dlaczego nie jesteś chory? – zapytałam z wyrzutem, gdy przyniósł mi herbatę i leki.

- Dziękuję za troskę, Logan. Naprawdę doceniam twoją pomoc, jesteś wspaniały – odpowiedział ironicznie.

- Przecież wiesz, że jesteś – powiedziałam, biorąc od niego kubek i upijając jego zawartość.

- Piękne słowa. Za to mam coś jeszcze dla ciebie – wyciągnął zza pleców dużą tabliczkę czekolady i mi ją wręczył – Po tym na pewno poczujesz się lepiej.

- O, dziękuję. Powiedziałabym, że czuję się wyjątkowo, ale pewnie dałeś taką każdemu w tym domu.

- Tylko moim paniom, chłopaki jakoś sobie poradzą bez – odparł ze śmiechem. Też się zaśmiałam, ale skończyło się to na ataku kaszlu.

- Ja umieram, Logan.

- Nie sądzę. Za kilka dni ci przejdzie. Reszcie też.

- Mam taką nadzieję – westchnęłam i wydmuchałam nos. Był taki czerwony, że Rudolf mógłby poczuć się zazdrosny.

- Zejdziesz na kolację? – zapytał chłopak – Wszyscy już są na dole.

- A zaniesiesz mnie na dół?

- O nie, jesteś już dużą dziewczynką, umiesz sama chodzić.

- Nie obraźcie się, ale czuję się okropnie i nie mam ochoty wychodzić z łóżka – powiedziałam i kichnęłam kilka razy pod rząd.

- Rozumiem. Jakby co, to wiesz, gdzie jesteśmy. Wystarczy zawołać.

- Jasne, dzięki – zwróciłam się jeszcze do niego, gdy wychodził z pokoju.

Zamknęłam oczy i po kilkunastu minutach zmorzył mnie sen.

Śniłam o labiryncie, a z tego snu wyrwało mnie pukanie do drzwi. Otworzyłam oczy i przewróciłam się tak, że leżałam na brzuchu. Czując piekielny ból głowy, zakryłam uszy poduszkami. Pukanie nie ustąpiło.

Przeklinam cię, kimkolwiek jesteś.

- Odejdź! – krzyknęłam, używając najbardziej napastliwego tonu, na jaki było mnie stać.

Po chwili ten ktoś sobie poszedł. Pogratulowałam sobie w myślach, że zamknęłam drzwi na klucz. Przez kilka minut wierciłam się w łóżku, bo każda pozycja była niewygodna. Właśnie zrzuciłam z siebie kołdrę, bo miałam wrażenie, że chodzą po niej robaki (często tak miałam, ale nigdy nie było to prawdą), gdy nagle znowu usłyszałam pukanie. Tym razem nie trwało tak długo jak wcześniej, ale teraz doszły do tego jakieś głosy. Były za ciche, żebym mogła rozpoznać, do kogo należą, albo co mówią. Do moich uszu dotarł też szczęk zamka w drzwiach. Zapasowe klucze?

Drzwi otworzyły się, ale nie zobaczyłam, kto wszedł, bo znowu leżałam na brzuchu. Oczy miałam zamknięte, ale postanowiłam się odezwać.

- Zwykle jeśli ktoś mówi ‘’odejdź’’, to nie chce towarzystwa, wiesz?

- Chyba, że ten ktoś nie wie, co mówi – właściciela tego głosu najmniej się tutaj spodziewałam. W ciągu kilku milisekund uświadomiłam sobie powagę sytuacji: leżałam na łóżku, mając na sobie tylko biały podkoszulek i ledwo zakrywające tyłek spodenki, a w moim pokoju znajdował się rozbawiony (co wywnioskowałam, słysząc jego głos) James Maslow. Na domiar złego podkoszulek mi się podwinął, co oznaczało, że widział połowę moich nagich pleców. Szybko odwróciłam się do niego i zakryłam się kołdrą, tak że było widać tylko moją głowę. Policzki paliły mnie od środka.

- Dzięki, James – usłyszałam głos Vanessy. Stała kilka kroków za nim, trzymając w rękach talerz z jakąś sałatką i szklankę soku – Możesz już wrócić do reszty – dodała, gdy zauważyła, że przygląda mi się odrobinę za długo. Starałam się unikać kontaktu wzrokowego, dlatego zajęłam się zabawą swoimi włosami.

- Jesteś pewna? Mogę zostać i ją nakarmić – spojrzałam na niego i uniosłam brwi. Dostrzegłam, że mimo choroby on i tak wygląda dużo lepiej ode mnie, a jego głos nie jest aż tak zachrypnięty. Humor też mu dopisywał. Van również nie wyglądała tak źle jak ja. Czy tylko ja przypominałam renifera?

- Dam sobie radę. A teraz wynocha, bo nas irytujesz. Prawda, Allie?

- Prawda – odparłam, nie patrząc na chłopaka.

- Dobra, już spadam – podszedł do drzwi – Allie?

- Co?

- Śliczny nosek – zamknął za sobą drzwi, zanim zdążyłam rzucić w niego poduszką. Vanessa postawiła talerz i szklankę na szafce obok łóżka i przez chwilę mi się przyglądała. Jej uśmiech robił się coraz szerszy, wprost proporcjonalnie do poziomu mojej irytacji.

- Co?

- Mogę zostać i ją nakarmić. Śliczny nosek – przedrzeźniała Jamesa. Dostała za to poduszką. Wzięłam szklankę i napiłam się soku - Jak to powiedział, to twoje policzki przybrały kolor twojego nosa – zaśmiała się – On ci się podoba! – powiedziała uradowana, a ja zakrztusiłam się sokiem.

- Wcale nie – odpowiedziałam cicho, gapiąc się w swój telefon, chociaż nie widziałam w nim nic godnego uwagi.

- Ależ tak! Allie, on jest wolny, przystojny, miły, troskliwy...

- I nie jest mną zainteresowany. A ty przestań go tak komplementować, bo Logan będzie zazdrosny.

- On cię lubi! – ciągnęła dalej, nie zważając na moje słowa – Bylibyście piękną parą, on traktowałby cię jak księżniczkę!

I nagle, nie wiedząc dlaczego, posmutniałam.

- Van, przestań, proszę cię. On mi się nie podoba...

Tylko dlaczego zawsze w jego obecności robi mi się gorąco?

_______________________________________________________________________________

Nie chcę znowu żebrać o komentarze, ale nie dziwcie się, że mi się nie chce pisać, jak są tylko 2 ._.